Hoe ging het verder na thuiskomst uit Orlando?

Ma 90 jaar.

Vorig jaar rond deze tijd hadden we de tickets en de villa voor dit jaar al geboekt.
Dat het een heel andere vakantie werd dan wij dachten konden we toen nog niet weten en dat zag er  ook helemaal niet naar uit.
Als je een moeder van 91 heb weet je natuurlijk wel dat het elke dag afgelopen kan zijn maar zij woonde nog zelfstandig en mankeerde op dat moment weinig buiten de kwaaltjes die bij zo'n leeftijd horen.
De tijd vloog om en in de ochtend van 28 juni konden wij eindelijk online de stoelen reserveren en inchecken.  Wat er daarna gebeurde is uitgebreid te lezen op ons vorig blog: three men and a lady in Orlando  maar het komt erop neer dat mijn moeder waarschijnlijk in de nacht een herseninfarct heeft gehad en die ochtend in het ziekenhuis terecht is gekomen. Omdat het die eerste dag best nog wel ging met haar buiten de verlamming aan de rechter kant en de spraak, hebben we toch besloten om op vakantie te gaan.
De annuleringsverzekering zou een groot gedeelte terug betalen maar wat heb je daar aan?
Je moet er na de vakantie tenslotte weer hard tegen aan.
We hebben de hele vakantie wel in spanning gezeten want de kans was natuurlijk wel aanwezig dat we eerder terug zouden moeten. Gelukkig was dat niet nodig.
Na thuiskomst was het eerste wat zij tegen mij zei: zo ben je daar eindelijk?
De weken die daarna volgde bezocht ik haar bijna dagelijks in het ziekenhuis.
Zij heeft er op 1 dag na 6 weken gelegen. Het ging nogal wisselend met haar maar de laatste 1,5 week bleef het stabiel en ging het redelijk. Het was wel duidelijk dat zij niet terug kon naar haar prachtige bejaardenwoning. Het onvermijdelijke volgde en dat was een verpleeghuis.
Wij hadden wel de hoop dat zij daar nog iets verder zou opknappen en dat we haar nog eens mee naar huis konden nemen in een rolstoel voor een verjaardag of iets dergelijks.
Omdat er bij ons in de woonplaats geen plaats was in de 2 verpleeghuizen die er nu zijn, hadden wij geen keus en kwam ze op de lijst van een verpleeghuis waar de wachtlijst het kortst was.
Dit verpleeghuis staat in Scheveningen.
Wij hebben van tevoren wel de indianen verhalen gehoord wat er allemaal in de verpleeghuizen gebeurd maar zelf geloofde ik dat dit wel mee zou vallen. Helaas had ik het bij het verkeerde eind.
Uiteindelijk is zij op zondag 28 augustus op de 21ste verjaardag van Jordy overleden.
Zij heeft bijna 3 weken in het verpleeghuis gelegen. Ik heb het echt als een nachtmerrie ervaren.
Er gebeurde dingen waar ik het totaal niet eens was wat betreft de behandeling. Ik denk ook echt dat dit alles het proces heeft versneld. Ook rondom het streven was het bijna een soap en niet te geloven wat er gebeurde.
Uiteindelijk hebben we vrede met het feit dat ze er niet meer is want wat wil je nou bij iemand van 91 jaar maar we hadden toch echt gehoopt dat zij haar laatste 3 weken van haar leven wat prettiger had kunnen doorbrengen.
Door dit alles is onze vakantie van dit jaar niet echt ontspannen geweest en zijn we hem eigenlijk al lang vergeten.
Des te meer zin hebben we in de vakantie van volgend jaar die dan drie weken zal zijn.
Twee weken vonden we eigenlijk toch te kort alhoewel het dit jaar wel goed uit kwam.
Dit is een vakantie blog dus tot zover over mijn moeder.
Hierna volgen allen nog vrolijke berichten.
Het eerste volgt snel want we hebben tenslotte het een en ander al geboekt voor 2012.